Een nieuwe aanpak van het verouderende brein: astroglia als invalshoek in de killivis (Nothobranchius furzeri).

Op oudere leeftijd verliezen onze hersenen het vermogen om via plasticiteit en reconstructie van neuronale circuits efficiënt te reageren op veranderingen in stimulatie, ziekte of letsel. Decennia van neurocentrisch onderzoek leverden geen efficiënte behandelingsopties op om het verouderende fenotype te keren. Neuronen werken samen met andere types cellen welke naar boven komen als belangrijk bij het vormgeven van een goede neuronale functie. Bij de tripartiete synaps van zoogdieren zijn astrocyten een essentiële cellulaire component. In teleosten zijn radiale glia neurogeen, maar lijken ook een dergelijke astroglia-achtige ondersteuning te bieden voor rijping van de synaps en homeostase. We ontdekten recent dat in tegenstelling tot andere teleosten, radiale glia in killivis tekenen van veroudering vertonen, net als zoogdierastrocyten. In dit project zullen we de potentiële astroglia-populatie(s) i) karakteriseren op transcriptoom- en translatoom niveau in het killivis telencephalon, ii) morfologisch en fysiologisch fenotyperen en iii) hun functie bestuderen tijdens neuroregeneratie na letsel in jonge en verouderde hersenen. Met dit project willen we de killivis exploiteren om een volledig nieuwe dataset aan te leveren over hoe (astro)gliale populaties in de hersenen veranderen met de leeftijd. Dergelijke gegevens kunnen de sleutel zijn voor het voorspellen van nieuwe therapieën om neurodegeneratie in de hersenen tegen te gaan, in de hoop vertaalbaar te zijn naar de mens.