Het Surrationeel Emancipatieplan van de Tekstverwerker

Uit eigen ervaring durf ik beweren dat de (typo)grafische ontwerper taal op een eigen manier gebruikt en beleeft. Ofschoon hij geen schrijver is, voelt hij toch aan dat zijn tekstoperaties betekenisvol (kunnen) zijn. Betekenissen worden immers voortdurend toegevoegd en gewijzigd wanneer hij het gegeven tekstmateriaal comprimeert, verzendt, aanklikt, versleept, ordent, manipuleert, ombouwt, kopieert en converteert. Kortom, de omgang met visuele taal in virtuele omgevingen – wat ik tekstverwerking zou willen noemen – zet de materialiteit van de taal in kwestie nog duidelijker in de verf en doorprikt bijgevolg de mythe van haar zuivere transparantie. In die zin stellen zich dan ook de volgende pertinente onderzoeksvragen die het vakgebied van typografisch ontwerp overstijgen. Kan het tekstverwerken op zich als literaire of poëtische activiteit worden beschouwd? En zo ja, hoe kan tekstverwerking dan worden ge(her)definieerd? Deze kwesties vormen op hun beurt de uitgangspunten voor een doorgedreven theoretische en artistieke exploratie van de specificiteit en het potentieel van (literaire en artistieke) tekstproductie, -consumptie en -distributie in een informatiemaatschappij. Dit project exploreert de verontrustende dynamiek van hyperbolische nauwkeurigheid: schijnbaar rationele standaarden en maten worden hyperconsequent en maximaal doorgedreven dat ze omkippen in schijnbaar irrationele of absurde mateloosheid.