Vesiculaire recyclage vanaf het plasmamembraan en verstoorde Ca2+ homeostase als essentiële parameters voor alpha-synucleïne geïnduceerde cytotoxiciteit.

De Ziekte van Parkinson (PD) is de tweede meest voorkomende neurodegeneratieve stoornis in de westerse wereld. Vroege studies zijn vooral gericht op de betrokkenheid van milieufactoren bij de ontwikkeling van PD. Meer recent zijn er aanwijzingen dat genetische factoren ook een belangrijke rol spelen. Het eerste gen dat geassocieerd wordt met PD codeert voor a-synucleine, een ontvouwen eiwit van 140 aminozuren dat alomtegenwoordig in de hersenen aanwezig is. Bovendien werd fibrillair a-synucleine geïdentificeerd als het belangrijkste eiwitcomponent van Lewy-lichamen in de hersenen van sporadische PD-patiënten. Deze bevindingen benadrukken dat α-synucleine als een belangrijk doel in het onderzoek naar het moleculaire mechanisme dat aan de basis van deze complexe stoornis ligt. Studies in verschillende modelorganismen, waaronder bakkersgist, hebben aangetoond dat de α-synucleine pathologie geassocieerd is met een tekort aan controle van de eiwitkwaliteit en clearancemechanismen, belemmerde vesicale handel, mitochondriale dysfunctie en deregulatie van intracellulaire Ca2 + signalering. Nog veel vragen blijven onopgelost. In dit project zullen we het zogenaamde gehumaniseerde gistmodel gebruiken om de interactie van α-synucleine met vesiculaire handel meer in detail te bestuderen. In een eerste deel willen we de bestaande controverse over de lokalisatie van de initiële α-synucleine toxiciteit aanpakken en deze correleren met de fosforyleringsstatus van het eiwit. In een tweede deel richten we vooral op de gevolgen van intracellulaire α-synucleinhandel op Ca2 + -signalen.