Dit is mijn taal en toch niet. Naar een transparant en coherent gebruik van vaktermen in de juridische taal binnen het sociaal recht.

Het taalgebruik in juridische teksten krijgt sinds mensenheugenis kritiek te verwerken: juridische teksten zijn moeilijk en archaïsch geformuleerd, en hebben een ontoegankelijke structuur.  Met deze vaststelling is echter verder weinig gedaan: er zijn nauwelijks concrete adviezen of systematisch onderzoek beschikbaar.

Het doel van dit onderzoek is dan ook een eerste noodzakelijke stap te zetten tot een coherent en transparant juridisch taalgebruik voor het sociaal recht.  Dit wil zeggen, een taalgebruik dat werkbaar is voor alle gebruikers van het sociaal recht (juristen, rechtzoekenden, sociale partners, overheid…), en dat uniform wordt toegepast binnen de verschillende bronnen van het sociaal recht.

De keuze om te werken rond een coherente en transparante rechtstaal binnen de tak van het sociaal recht, ligt voor de hand: het sociaal recht is een rechtstak die traditioneel streeft naar sociale rechtvaardigheid en de bescherming van de (economisch) zwakkere in de maatschappij.  Het is een rechtstak die omwille van die reden ook erg laagdrempelig is.  Tot slot beheerst het sociaal recht vele aspecten van het dagelijks leven van elke burger, van bij aanvang van zijn leven tot aan zijn dood.  Dit alles maakt dat in de context van sociaal recht coherent en toegankelijk taalgebruik nog meer van belang is.

Om deze doelstelling te bereiken, zal een lijst worden opgesteld van 15 à 20 sociaalrechtelijke vaktermen, waarvan het gebruik zal worden nagegaan in verschillende sociaalrechtelijke bronnen (wetgeving, rechtspraak, cao’s…).  Er wordt gekeken naar transparantie, interne coherentie en onderlinge coherentie. Het in kaart brengen van de bevindingen, is een noodzakelijke eerste stap in de uiteindelijke terugkoppeling naar de praktijd en naar concrete wijzigingen in de rechtstaal.