Perifeer arterieel vaatlijden: interesse, haalbaarheid en effect van beweegtherapie

Perifeer arterieel lijden wordt voornamelijk gekenmerkt door het progressief vernauwen van slagaders in de onderste ledematen ten gevolge van atherosclerotische plaques. Deze vernauwing zorgt voor een tekort aan toevoer van zuurstof naar de distale spieren. Bij het toenemen van de metabole vraag, typisch tijdens het wandelen, zorgt dit tekort dan ook voor kenmerkende pijnklachten in de onderste ledematen. Dit karakteristieke symptoom, intermittente claudicatio genoemd, kan een voorbode zijn voor een ernstige achteruitgang in kwaliteit van leven, fysieke activiteit en bijgevolg algemene gezondheid.  Daarnaast neemt het risico op cerebrovasculaire en coronaire aandoeningen toe, mede geinduceerd door een gemeenschappelijke onderliggende etiologie.  Tengevolge zijn de huidige richtlijnen gericht op het voorzien van (gesuperviseerde) training en in kaart brengen van het risicoprofiel om zodoende aanpassingen in levensstijl en medicatie door te voeren. Ondanks dat gesuperviseerde training reeds effectief is gebleken zijn er nog steeds enkele barrières die gespreide implemetatie tegenhouden; met name de opname, compliantie van patiënten en de beschikbaarheid van dergelijke programma’s. Als alternatief voor eenvoudig wandeladvies, training zonder supervisie en de gesuperviseerde sessies kan technologie-gebaseerde training van op afstand een interessante piste zijn.  Bijgevolg zal dit doctoraatsproject als voornaamste doel hebben om de interesse, mogelijkheid en effectiviteit van dergelijke technologie-gebaseerde training met betrekking tot wandelcapaciteit en cardiovasculair risico te onderzoeken bij patienten met intermittente claudicatio. Tenslotte zullen ook determinanten voor deze veranderingen onderzocht worden.