Tussen kunst, politiek en spiritualiteit: Jong volwassenen en hun dagelijkse politieke praktijken in post-apartheid Windhoek

Dit proefschrift is een etnografisch verslag van de dagelijkse politieke praktijken van jongvolwassenen in Windhoek, Namibië, na de apartheid. Aan de hand van drie bijzondere etnografische ontmoetingen laat ik zien hoe jonge Namibiërs met hun dagelijkse politieke praktijken de toekomst in beweging zetten door de huidige staat van het land te betwisten. Op deze manier creëren ze alternatieve manieren voor politieke en maatschappelijke betrokkenheid en expressie. Het proefschrift in zijn geheel betwist beschrijvingen van jonge Afrikanen als vastzittend in liminele posities, wachtend op het verkrijgen van sociaal erkende volwassenheid. In plaats daarvan laat ik zien hoe jonge mensen fungeren als katalysatoren van innovatie en de toekomst creeren uit het (verleden-in-het-)heden. In de eerste drie hoofdstukken ontmoeten we Frans, een freelance journalist, adviseur en politiek activist; Decolonising Space, een kunst- en activistisch collectief dat werkt aan ruimtelijke vraagstukken van onvoltooide dekolonisatie in stedelijk Namibië; en de Mountain Iyahs, een groep alternatieve spirituele beoefenaars die hun toevlucht hebben gevonden in het ruige landschap van de Namibische bush. Deze drie (heel) verschillende verhalen illustreren allemaal hoe jonge Namibiërs, verre van simpelweg te wachten tot de wereld verandert, voortdurend hun weg door het leven banen met een lens die duidelijk gericht is op de toekomst.

De volgende drie hoofdstukken hebben een breder thematisch perspectief. Ik begin met het bespreken van thema’s als wantrouwen, strijdende denkbeelden en aanhoudende raciale en etnische tegenstellingen meer dan 30 jaar na de afbraak van het apartheidsregime, en hoe deze kwesties spanningen blijven veroorzaken in het dagelijkse leven van jonge mensen. Hieropvolgend ga ik dieper in op hoe jonge Namibiërs noties van ras en spiritualiteit herdefiniëren door middel van alledaagse onderhandelingen die tot uiting komen in uitwisselingen met leeftijdsgenoten. Ik reflecteer ook op hoe ik onderdeel ben geworden van deze ontologische en epistemologische (her)onderhandelingen. In het laatste hoofdstuk voor mijn conclusie behandel ik intergenerationele onderhandelingen tussen jongvolwassen Namibiërs en een politieke elite en oudere laag van de bevolking die hun strepen hebben verdiend in de bevrijdingsstrijd. Ik beargumenteer dat het beroepen op dit aandeel in de bevrijdingsstrijd wordt gemobiliseerd als een uitsluitingsmechanisme dat bedoeld is om jonge Namibiërs ervan te weerhouden een positie te verwerven waarin zij hun stem kunnen laten horen en hun zorgen uiteen kunnen zetten. Ondanks deze uitsluiting zijn de jonge mensen die ik ontmoette niet passief aan het toekijken hoe hen hun stem wordt ontzegd: in plaats daarvan probeerden de zij allemaal een alternatieve orde te creëren, anders dan de alledaagse orde waarvan ze zich steeds meer buitengesloten voelen. Zij doen dit door middel van verschillende vormen van alledaagse politieke praktijken.

Dit leidt tot de conclusie dat jongeren, in Namibië en daarbuiten, inderdaad de makers zijn van zowel het heden als de toekomst. Het begrijpen van jonge mensen, onze acties en onze ideeën verschaft inderdaad het beste beeld dat men kan krijgen van wat de toekomst van de planeet ons zou kunnen brengen.