Externe cervicale wortelresorptie. A multimodulaire analyse.

Dit onderzoek richt zich op het belangrijke onderwerp van externe cervicale wortelresorptie (ECR). ECR is een klinische aandoening die kan leiden tot verlies van tanden. Het belangrijkste resultaat van dit werk wordt hierna gegeven.

Een multimodulaire methodologie die histologische analyse en geavanceerde 3D-beeldvorming combineert, is nodig om ECR-gevallen te onderzoeken en te begrijpen. Histologie kan informatie verschaffen over cellulaire structuren en weefselstructuren, terwijl 3D-beeldvorming een 3D-visualisatie geeft van het resorptiepatroon op weefselniveau.

Op basis van deze benadering werd geconstateerd dat ECR een zeer dynamisch en complex proces is, terwijl de aard ervan zowel destructief als reparatief is. Het progressiepatroon bestaat uit drie fasen, namelijk initiatie, progressie en herstel. Bij de initiatiefase vond een lokale vernietiging  en / verstoring van de normale PDL-architectuur en het wortel cement plaats. In de resorptiefase dringen ECR de tandstructuur binnen door cement, dentine en glazuur te vernietigen. In de herstelfase vond herstel plaats door de vorming van botachtig weefsel, dat de geresorbeerde tandstructuur substitueerde. Resorptie en herstel kunnen tegelijkertijd parallel verlopen op verschillende plaatsen van dezelfde tand.

Een gelijkaardige ECR-patroon (drie fase) werd waargenomen in endodontisch behandelde tanden. De afwezigheid van de pulpa en de Pericanalar Resorption Resistant Sheet (PRRS) versnelden mogelijk de invasieve acties van de clastische cellen, terwijl de gebieden van hestel beperkter waren.

Beschrijvende analyse van mogelijke predisponerende factoren toonde aan dat in de meerderheid van de onderzochte klinische gevallen meer dan één mogelijke predisponerende factor werd geïdentificeerd, wat aangeeft dat ECR multifactorieel is. Bovendien hebben sommige combinaties van potentiële predisponerende factoren zoals orthodontie met extractie van een buurtand, orthodontie met traumatisch letsel en orthodontie met parafunctionele gewoonten een veel hogere frequentie van voorkomen dan andere. Dit duidt op een synergisme tussen de factoren.

Bovendien lijkt geslacht geen verband te houden met ECR. Aan de andere kant lijkt de tandpositie een vitale rol te spelen, omdat bij de maxillaire centrale snijtand een veel hoger voorkomen werd waargenomen in vergelijking met andere tandtypes.

Ten slotte werd hypoxie voorgesteld als de belangrijkste stimulerende factor (drijvende kracht) van ECR, omdat het de vorming van clastische cellen, migratie en activering  kan reguleren. Tijdens de herstelfase kan het circadiane ritme en de piëzo-elektriciteit echter ook een bijdragende rol spelen.