Tau oligomeren als doelwit voor nieuwe diagnostica en therapieën voor Alzheimer.

Door de stijgende levensverwachting, komen ook neurodegeneratieve aandoeningen zoals Alzheimer (Alzheimer’s disease, AD) vaker voor. Er wordt geschat dat in 2010 zo’n 35.6 miljoen mensen leden aan dementie, waarvan 50 tot 80 % van deze gevallen te wijten was aan de ziekte van Alzheimer. Er wordt voorspeld dat het aantal patiënten met dementie elke twintig jaar zal verdubbelen, indien er geen ziekte-aanpassende therapieën voorhanden zijn. De huidige medicatie voor AD biedt een slechte therapeutische doeltreffendheid, aangezien deze enkel de symptomen verlicht maar de voornaamste oorzaken van neurodegeneratie niet aanpakt. Daarom zijn de ontwikkeling van nieuwe medicijnen die de biologie van de ziekte aanpakken en betere strategieën bij klinische trials nodig. Hoewel twee belangrijke AD eiwitten al lang gekend zijn – extracellulaire amyloïde plaques, bestaande uit voornamelijk amyloïde β (Aβ) peptides, en intracellulaire neurofibrillaire ‘tangles’, bestaande uit hypergefosforyleerde proteïne Tau – blijven fundamentele vragen over de hoofdoorzaak van AD onbeantwoord. Tegenwoordig worden intracellulaire proteïne oligomeren en kleine oplosbare protofibrillen beschouwd als de toxische entiteiten in deze ziekte. Zeker op de lage-orde Tau oligomeren wordt nu veel aandacht gevestigd, niet alleen omdat recente studies aantoonden dat ze werken als kernen die het monomeer van het proteïne kunnen rekruteren, wat leidt tot verdere oligomerisatie, maar ook door hun eigenschap om in naburige neuronen binnen te dringen en hierdoor een prion-achtig mechanisme van ziekteverspreiding te vertonen. Dit project heeft als doel om specifieke hoge affiniteits-monoclonale antilichamen gericht tegen Tau oligmeren te produceren om vervolgens deze Tau-oligomeren als targets te gebruiken voor nieuwe diagnostica en therapieën voor Alzheimer.