Over de vestiging van polyploidie op korte en lange termijn doorheen de evolutionaire geschiedenis van planten

Polyploïdie, de toestand waarin een organisme meer dan twee volledige sets bezit
chromosomen in elke kern vormt een fascinerend probleem voor evolutionaire biologen. Op
de ene kant, polyploïdie in planten wordt vaak beschouwd als een evolutionaire doodlopende weg, terwijl op de
Anderzijds heeft evolutionair genomics-onderzoek aangetoond dat vrijwel alle bestaande planten zijn afgeleid van oude polyploïde voorouders, wat op lange termijn een evolutionair voordeel suggereert. Dit raadsel is
verder verergerd door de waarneming dat de overvloed aan recente polyploïden veel groter is
het aantal afgeleide oude polyploïdgebeurtenissen. Waarom, als polyploïdie zo gewoon is in bestaande
populaties, observeren we zo'n beperkte hoeveelheid gevestigde polyploïdgebeurtenissen langs de
fylogenie? Interessant is dat recente ontdekkingen hebben aangetoond dat veel van deze oude polyploïdie
evenementen hebben plaatsgevonden tijdens perioden van ernstige veranderingen in het milieu. Dit leidt natuurlijk tot
de vraag of de verandering van het milieu het polyploïde op korte termijn zou hebben verbeterd
vestiging, zodanig dat anders onwaarschijnlijk overleven plaatsvond. Verhoogde korte termijn
vestiging verklaart echter niet het evolutionaire succes op de lange termijn van deze polyploïde
geslachten. Welke adaptieve en neutrale processen hebben plaatsgevonden na polyploïdisatie? Hoe
hadden deze kunnen resulteren in de macroevolutionaire dominantie van oude polyploïden? In deze
onderzoek zullen we zowel het probleem van de vestiging van polyploïdie op korte als lange termijn aanpakken
planten.