Onderzoek van compressie modes in kernen ver van stabiliteit

De dichtheid van materie in de kern van atomen is extreem hoog: ongeveer 10.000 miljard meer dan goud, wat op zijn beurt een dichtheid twintig keer hoger dan water heeft. In de natuur hebben alleen geïmplodeerde sterren en zwarte gaten een hogere dichtheid. Toch is het mogelijk om kernmaterie verder samen te drukken: kernen kunnen worden geperst en uitgerekt als een veer, natuurlijk in drie dimensies. Oscillaties, die op deze manier worden gecreëerd, worden compressie modes van de kern genoemd. Hun kenmerken hangen nauw samen met de eigenschappen van kernmaterie (die uitgedrukt zijn in de "toestandsvergelijking") maar ook met het verloop van de laatste fases van de evolutie van een ster, waar de dichtheid die extreme waarden kan bereiken.Informatie, over de snelheid waarmee kernmaterie gecomprimeerd kan worden, is moeilijk te verkrijgen. Experimenteel kan dat worden bepaald door de studie van een specifiek type van botsingen tussen kernen, waarvoor een klein impuls wordt uitgewisseld. De reactie van de kern is dan vergelijkbaar met die van een elastisch medium, waarin compressie- en uitzettingsgolven in zogenaamde "reuzenresonanties" worden vastgesteld.We zijn van plan om dergelijke compressie modes in verschillende kernen te bestuderen, om de huidige bekende waarde van de samendrukbaarheid beter in te perken. Omdat sommige van die kernen slechts een zeer korte tijd bestaan, zullen we een techniek optimaliseren en gebruiken, die bestaat uit een moderne versie van de bekende nevelvat.

Trefwoorden:GET Electronics, Equation of State, Nuclear Incompressibility, Silicon Detectors, Giant Resonances, Compression Modes, Exotic Nuclei, Active Target

Disciplines:Experimentele aspecten van nucleaire fysica

Project type:PhD project