experimentele verkenning van de onzekere weg van genoom duplicatie naar evolutionair succes

Polyploidization of whole genome duplication (WGD), is een wijdverspreid fenomeen onder
Eukaryoten, maar komt vooral veel voor in de plantlijn. De extra genoomkopie kan een weg openen
tot evolutionair succes door genetisch materiaal te leveren dat vrij is om nieuwe functionaliteiten te ontwikkelen.
Niettemin wordt WGD over het algemeen niet goed verdragen als gevolg van latere wijzigingen in de celgeometrie en
genomische schok. Bijgevolg is de succesvolle vestiging van polyploïden enigszins gehuld
mysterie. Eerder werk in ons lab onthulde dat veel planten-polyploïden zich tijdens
de massa-extinctie van het Cretaceaus-Paleogeen. Omdat de huidige polyploïden in het bijzonder zijn
overvloedig aanwezig in stressvolle omgevingen omdat arctische en polyploïden een hogere adaptieve kunnen hebben
potentieel vanwege hun toegenomen genetische variatie en veranderingen in genexpressie, stressvol
omstandigheden zouden een katalysator kunnen zijn voor de polyploïde inrichting. Hier stellen we het gebruik van een lange voor
term evolutionair experiment om deze hypothese te testen, om het effect van de evolutionaire te beoordelen
afstand tussen de twee genomen bij elkaar gebracht en de stabilisatie van de te bestuderen
polyploïde genoom. Eerst zullen we polyploïde stammen construeren. Ten tweede zullen we ze onderwerpen aan een brede
verschillende stressfactoren en bewaken hun ploïdie niveau en conditie. Eindelijk een paar succesvolle afstammingslijnen
worden geselecteerd en de genomische functies die hun succes mogelijk maken, worden geïdentificeerd door middel van reeksen
hun complete genomen elke paar generaties.