Handicap en de paradox van ‘Empowerment’: handicapondersteuning in Zuidoost-NigeriaOndersteuning voor gehandicapten in Zuidoost-Nigeria

                                               Handicap en de Paradox van ‘Empowerment’: Handicapondersteuning in Zuidoost-Nigeria

Naam: Okechukwu (Vincent) Nwokorie

Supervisor: Prof. (Dr). Patrick Devlieger

Leden van de begeleidingscommissie: Prof. Dr. Mark Breusers (University of Leuven); Prof. Dr Pieter Verstraete (University of Leuven)

SAMENVATTING

Het begrip handicap roept een beeld op van gebreken in de natuurlijke orde. Uit dagelijkse stereotypen blijkt dat de persoon met een beperking zeer dikwijls kinderlijk wordt behandeld, als kwetsbaar en in nood aan bescherming. Om beter te begrijpen in welke mate beperkingen gekenmerkt zijn door welbepaalde kenmerken, onderzoekt dit werk de vertogen over handicap in Zuid-Oost Nigeria.

     Alhoewel Nigeria de thuisbasis vormt van een geschatte 19 millioen mensen met een beperking, heeft het land geen handicap wetgeving. Door de uitdagingen die verbonden zijn met bepaalde handicaps nemen directe en verdere familieleden de rol op van (onbetaalde) zorgverleners aan de familieleden van mensen met beperkingen. In het algemeen is ‘empowerment’ de generieke naam voor ad hoc steun voor mensen met beperkingen in Nigeria. Daarin spelen de elites van de locale gemeenschap, kerkgemeenschappen, filantropische organisaties, locale NGOs en politici een leidende rol. Speciale gebeurtenissen zoals verjaardagen, Kerstperiode, verjaardagen van rijke personen, inhuldigingen en campagnes voorafgaand aan algemene verkiezingen geven vaak aanleiding tot ad how praktijken van steun aan personen met een beperking.

     Door gebruik van interviews, (participerende) observatie, en (archief) documenten van het netwerk van handicap organisaties, beleidsmakers en sociale werkers in Okohia en omgeving in Zuid-Oost Nigeria, volgde ik empowerment programma’s en ervaringen van personen met beperkingen van zowel empowerment als handicap. Door Tim Ingolds’s lens van ‘een wereld van materialen’ toe te passen (Ingold, 2010, 2011, 2013a), tonen de resultaten van de studie aan dat empowerment praktijken vormen zijn van ‘performantie’ of ‘drama’, welke de grenzen van ‘verschil’ en de gefixeerde lokaties van de benefactors en begunstigde van ‘empowerment’ bekrachtigd. Niettemin zorgt de ambiguiteit van handicap er voor dat de grens poreus is en moeilijk in stand te houden is.

Het onderzoek concludeert dat ‘empowerment’ praktijken een platform geven aan locale elites and handicap elites om zich op te werken als bekenden op de ruggen van gewone personen met beperkingen om aldus hun eigen invloed in de maatschappij uit te breiden. De benaming ‘beperking’ geeft een validering aan het werk van NGOs, alhoewel NGOs in Nigeria kwaliteit ontberen omdat ze geen verantwoordingsplicht hoeven af te leggen in termen van het volledig kenbaar maken van fondsen die bekomen werden van donors noch van de aard van hun uitgaven. Het toenemen van ‘empowerment’ in Nigeria maakt deel uit van de omschakeling van handicap ondersteuningsinfractuur waarbij ‘empowerment’ wordt gebruikt om lokale culturele praktijken ‘opnieuw aantrekkelijk’ te maken in een ‘kostuum van moderniteit’. De resultaten van dit onderzoek hebben de deur geopend voor verdere beschouwingen over meer effectieve aanpak van handicap ondersteuning in Nigeria.