Hoe kan de dysplasiedetectie en kwaliteit van de endoscopische management van de Barrett's slokdarm worden verbeterd?

Slokdarmkanker is de achtste meest voorkomende vorm van kanker ter wereld. Het heeft een slechte prognose met een overlevingskans van minder dan 15%-25% gedurende vijf jaar en is de zesde meest voorkomende oorzaak van kankergerelateerde sterfte. De twee belangrijkste histologische soorten slokdarmkanker zijn slokdarm adenocarcinoom (EAC) en spino (SquamousCellCarcinoma). Parallel met een daling van het SCC is er de afgelopen dertig jaar in de meeste westerse landen een aanzienlijke toename van de incidentie van EAC en de daarmee samenhangende sterfte in de meeste westerse landen geweest. Verwacht wordt dat de incidentie van EAC de komende tien jaar met 140 % zal toenemen. De slokdarm van Barrett is een voorwaarde voor EAC. Het risico van een overgang van BE naar EAC is 30 tot 125 keer zo groot als bij de bevolking in het algemeen. Het risico neemt geleidelijk toe naarmate het aantal dysplasiegevallen toeneemt. De progressie zou stapsgewijs verlopen van normale intestinale metaplasie zonder dysplasie naar laagwaardige naar hoogwaardige dysplasie en uiteindelijk naar adenocarcinoom. De slechte overleving die gepaard gaat met een stijgende incidentie van EAC ondersteunt de screening- en bewakingsstrategieën. De kankerpreventiestrategie steunt op endoscopisch toezicht om dysplasie op te sporen en vroeg voor het begin van EAC te behandelen. Tijdens mijn doctoraat zal ik me richten op het bestuderen van belangrijke prestatiemaatstaven om de kwaliteit in BE management te verbeteren.