Dikke filmdikte en hydrofobe tandkleeftechnologie voor verbeterde hydrolysebestendige hechting aan dentine.

Dentale lijmen zijn onmisbaar in de moderne restauratieve tandheelkunde. Ze maken de hechting mogelijk van op hars gebaseerde restauratieve en bevestigingsmaterialen aan harde tandweefsels. Tandhechting impliceert tegenwoordig het gebruik van een van de twee benaderingen, namelijk de ets-en-spoeling (E&R) of zelfetsende (SE) bonding-modus. E&R omvat het gelijktijdig etsen van glazuur en dentine met behulp van fosforzuur. SE vereenvoudigt adhesie door het E & R-proces te omzeilen door functionele monomeren met zure groepen op te nemen in SE-primer / lijmen, waardoor etsen en primen worden gecombineerd. De nieuwste generatie bestaat uit ‘universele’ lijmen (UA's) die kunnen worden aangebracht volgens de persoonlijke keuze van de tandarts in (1) volledige E&R, (2) volledige SE of (3) de geprefereerde gecombineerde E & R / SE-modus. UA's moeten worden beschouwd als ‘trade-off’ lijmen die de primer combineren met de adhesieve hars in een enkele UA-oplossing, waardoor vereenvoudigde en snelle klinische hechtingsprocedures mogelijk zijn met (geclaimde) lage techniekgevoeligheid, maar meestal ten koste van de duurzaamheid van de hechting. De belangrijkste routes voor afbraak van binding zijn (1) waterabsorptie die hydrolytische afbraakmechanismen induceert en (2) enzymatische (MMP's en cathepsines) biologische afbraak. Dit doctoraatsproject zal zich richten op het proberen om het adhesief-dentine grensvlak op lange termijn stabiliteit te geven in de natte orale omgeving. Onze hypothese is dat grensvlakstabiliteit kan worden bereikt als het grensvlak (1) hydrofoob is afgedicht zodat wateropname / -transmissie over het grensvlak wordt beperkt / belemmerd, en (2) de hybride laag wordt bedekt / beschermd door een voldoende dikke lijm-harslaag met grensvlak spanning-absorptie potentieel.