Wie betaalt de social profit in Vlaanderen? Proeve tot satellietrekeningen in Vlaanderen voor de sectoren gezondheidszorg, welzijn en de socioculturele sector anno 2003

Wie betaalt de socialprofitsector in Vlaanderen? Wat is het aandeel van de verschillende overheden in de financiering en welke is de private financiering? En wat is het aandeel van de private en publieke socialprofitsector, of is er ook een ‘for profit’ segment aanwezig? In opdracht van de Vereniging voor Social Profit Ondernemingen (Verso), maakte het Hoger Instituut voor de Arbeid (HIVA-K.U.Leuven) een nieuwe inschatting van de omvang van de sector, de financieringsbronnen en de organisatievorm. Hierbij werd de methodiek gevolgd van de ‘satellietrekeningen’, die onder meer voor de gezondheidszorg door OESO en EUROSTAT wordt opgelegd en ook in België wordt opgesteld door de FOD Sociale Zekerheid. Hier is de analyse uitgevoerd voor Vlaanderen, en is naast de gezondheidszorg ook de welzijnszorg en de socioculturele sector in beeld gebracht. De drie sectoren zijn samen goed voor 21,3 miljard euro bestedingen of 16,3 miljard publieke middelen en 5,0 miljard private bijdragen. Viervijfde van de totale financiering komt van de overheid (federale overheid, Vlaamse overheid, verplichte sociale verzekering als het RIZIV, maar ook de Vlaamse Zorgverzekering, en lokale overheden). De publieke financiering bedraagt 9,7% van het Vlaamse BBP, de private financiering 2,9%. In totaal, 12,7% van het BBP. Maar meer nog dan dit grote totaal laat de satellietrekening de morfologie zien van de sector tot in het grootste detail, de complexiteit van de organisatie en zijn financiering, het veelzeggende maar ook de onvolkomenheden van de statistieken. Statistieken zijn geen eindpunt, maar beginpunt van analyse, reflectie en misschien zelfs verwondering. Maar ook het traject om tot die statistieken te komen is leerrijk. Voor iedereen die verantwoordelijkheid heeft in de sector of die ambieert te hebben, zou het opstellen van satellietrekeningen een verplichte oefening kunnen zijn om de complexiteit van onze instituties en het gebrek aan transparante statistieken onmiddellijk te ontdekken. Als alternatief zouden wij dit rapport als verplichte lectuur willen opleggen. Maar laat ons het houden bij ‘aanbevolen lectuur’.

Jaar van publicatie:2008