Op weg naar een natuurhistorische geschiedenis van de formele semantiek. Over de ontwikkeling van suppositietheorie in post-middeleeuwse logica (ca. 1450- ca. 1650).

Suppositietheorie (ST) is één van de belangrijkste niet-symbolische voorlopers van formele semantiek, een tak binnen de taalkunde en logica die gekenmerkt wordt door een mathematische (modeltheoretische) benadering van betekenis. ST is ontstaan na de reïntegratie van het Aristotelische gedachtegoed in de late 12de eeuw en verdwenen bij de ontluiking van moderne logica in de late 19de eeuw. ST was de overheersende stroming binnen de semantiek voor meer dan 500 jaar, en is tevens één van de belangrijkste componenten van premoderne logica. Het onderzoek naar suppositietheorie staat echter nog in zijn kinderschoenen. Onderzoekers hebben zich tot nog toe quasi uitsluitend gefocust op de 13e en 14e eeuw, en dus op slechts een fragment van de beschikbare bronnen. Dit project wil een nieuw licht werpen op de geschiedenis van suppositietheorie door bronnen aan te boren uit de post-middeleeuwse periode (ca. 1450- ca. 1650), een tijdsgewricht dat amper bestudeerd is in de gespecialiseerde literatuur. Het project stelt zich tot doel om door middel van historische en rationele reconstructies van concrete theorieën inzicht te verwerven in de vele gedaantes van ST tijdens de post-middeleeuwse periode. Kernthema's van het project zijn onder meer de relatie tussen 'suppositio' en 'acceptio', en de principes van 'descensus', 'ascensus' en 'ampliatio'.