Inzicht in de rol van noradrenaline bij het mediëren van transcraniële gelijkstroomstimulatie-effecten

Methoden voor niet-invasieve hersenstimulatie (NIBS) zijn veelbelovend voor de behandeling van een groot aantal neurologische en psychiatrische aandoeningen. De gerapporteerde effecten zijn echter vaak klein, moeilijk te reproduceren en de basismechanismen zijn niet duidelijk. Algemeen wordt aangenomen dat effecten van NIBS uitsluitend worden veroorzaakt door het elektrische veld de hersenen. NIBS genereert echter ook een elektrisch veld in de hoofdhuid. Deze velden zijn sterk genoeg om actiepotentialen in perifere zenuwen op gang te brengen, die vervolgens indirect de hersenactiviteit zouden kunnen wijzigen. Twee zenuwen die waarschijnlijk worden gestimuleerd bij conventionele NIBS-elektrodemontages zijn de grotere occipitale zenuw en de trigeminuszenuw. Afferente vezels van deze zenuwen reizen naar de hersenstam waar ze uitsteken naar de kern van het solitaire kanaal en de locus coeruleus. Deze kernen regelen de afgifte van neurotransmitters zoals noradrenaline in de cortex. Het vrijkomen van noradrenaline is mogelijk een van de mechanismen waarmee tDCS werkt, maar dit is momenteel niet bekend. Dit doctoraatsproject zal ratmodellen gebruiken om de rol van noradrenaline bij het mediëren van tDCS-effecten te onderzoeken. In een laatste fase zullen methoden voor het meten van noradrenaline worden overgebracht naar gezonde vrijwilligers en de noradrenalinespiegels tijdens specifieke gecontroleerde tDCS-omstandigheden worden gekwantificeerd. Projectresultaten zullen nieuw inzicht verschaffen in de mechanismen achter tDCS.