Duizend knopen

In mijn tuin zijn koloniale overblijfselen aanwezig in de hortensia's en japonica's. Ze werden oorspronkelijk mee terug genomen uit Japan door Philipp Franz von Siebold, die werkzaam was voor de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Een Acanthus mollis, waarvan de bladeren Korinthische zuilen karakteriseren, blijft zich verspreiden via een netwerk van ondergrondse wortels. Abortiva, zoals Zevenblad, Alsem en lievevrouwebedstro, zijn ook aanwezig. Deze, naast andere planten, verbinden mijn volkstuin met de geheime kennis die ooit toebehoorde aan vroedvrouwen en heksen. En een conifeer, die moeite heeft om te gedijen, weerspiegelt de invloed van klimaatverandering. Dit onderzoek stelt een close reading van mijn stadstuintje voor, waarbij verhalen, geschiedenissen en kennis worden opgegraven, die verzonken zijn in / ingebed in slechts enkele vierkante meters grond. Door experimentele vormen van online schrijven en mixed media te combineren, worden het verleden, heden en mogelijke toekomst verweven. Het onderzoek wordt gedreven door de volgende vragen: hoe zou elk narratief knooppunt, of kluwen een transhistorisch perspectief kunnen bieden op dit bescheiden stukje land, is het mogelijk de plek in zijn dichtheid van verstrengelingen te representeren, wat is mijn positie als verteller, vrouw, kunstenaar en tuinier, ingebed in en toegewijd aan dit landschap, en tot slot, als mijn tuin niet meer zal bestaan, vanwege de oprukkende stadsuitbreiding, hoe zou dit werk dan kunnen getuigen van wat verloren is gegaan? De overkoepelende vraag in dit project is: als men de milieu-ecologieën van een specifieke plek kan adresseren, is het dan ook mogelijk de aanwezigheid van narratieve ecologieën aan te tonen?