De rol van stromale componenten bij urotheliale kanker

Blaaskanker (BC) is de meest voorkomende maligniteit van de urinewegen en de negende meest gediagnosticeerde kanker wereldwijd. De incidentie van BC varieert van regio tot regio en van land tot land. Meer dan 90% van de BC's in Europa en Noord-Amerika zijn transitional cell carcinomas (TCC), afkomstig van het urotheel of de binnenwand van de blaas. Ongeveer 75% van de patiënten met BC vertoont ziekte die beperkt is tot de mucosa (stadium Ta, CIS) of submucosa (stadium T1). Deze categorieën worden gegroepeerd als niet-musculaire-invasieve blaaskanker (NMIBC). Tot 70% van de NMIBC-gevallen zal recidiveren, en 15% zal in stadium en graad vooruitgaan. Daarom worden patiënten met BC in een vroeg stadium geadviseerd en ingepland voor frequente controle, momenteel gebaseerd op cystoscopie en cytologie, waardoor BC een van de duurste vormen van kanker is om te behandelen. Hoewel solide tumoren typisch ontstaan uit de epitheelcellen, wordt het omliggende stroma erkend als een belangrijke factor in het proces van carcinogenese en als motor van kankerprogressie. In dit project zouden we dan ook op zoek gaan naar stromale componenten en hun impact op de micro-omgeving van blaastumoren. Fibroblast activation protein-α (FAP) bijvoorbeeld is een transmembraan peptidase dat tot expressie komt op stromale cellen en fungeert als een surrogaat marker voor kanker-geassocieerde fibroblasten (CAFs), die een sleutelrol spelen in het bepalen van de tumor micro-omgeving. Overexpressie van FAP in CAFs is in verband gebracht met therapieresistentie in solide tumoren zoals colorectale, pancreas- en maagkanker. Vandaag heeft next-generation sequencing (NGS) een revolutie teweeggebracht in de oncologie door het verschaffen van diagnostische, prognostische en therapierespons biomarkers ter ondersteuning van de precisiegeneeskunde. Integratie van NGS met andere geavanceerde technologieën zou kunnen helpen om ook blaastumoren te karakteriseren, gezien de omliggende aspecten zoals het immuunsysteem, de stromale component, het microbioom en het urobiom; alles samen een impact zou kunnen hebben op de klinische resultaten van NMBICs, met name wat betreft de BCG-responsiviteit.