Evangelisten en Epigonen: Sanskrietherwerkingen van het Mahabharata-epos door jains in het 13de-eeuwse Gujarat

De invloedrijke theorieën van Sheldon Pollock omtrent de kosmopoliete en ‘seculiere’ aard van Sanskriet literatuur en de vernacularisatie van lokale Indische talen als een ‘top-down’ ontwikkeling gestuurd door koninklijke hoven bieden geen verklaring waarom jains in het 13de eeuwse Gujarāt Sanskriet-herwerkingen van het Mahābhārata-epos blijven dichten. Aanhangers van het jainisme, een Indische minderheidsreligie gekend voor een sterk geloof in geweldloosheid, kozen voor het kosmopoliete Sanskriet voor hun herwerkingen van het epos, terwijl dichters uit naburige regio’s juist verkozen om te experimenteren met volkstalen zoals Kannada en Telugu voor hun regionale herwerkingen van het Mahābhārata. Daarnaast is de Pāṇḍavacarita gedicht door Devaprabhasūri sterk gekleurd door de ideologische waarden van het jainisme, wat haaks staat op Pollock’s bewering dat de latere kosmopoliete Sanskrietliteratuur nauwelijks religieus van aard is. Door de Pāṇḍavacarita (1213 CE) van Devaprabhasūri en de Bālabhārata van Amaracandrasūri met het Mahābhārata-epos te vergelijken, beoogt dit project enkele hiaten in de theorieën van Pollock aan te vullen: hoe Pollock religieuze ideologie als een element in Sanskrietliteratuur te sterk relativeert en waarom men juist voor Sanskriet koos voor herwerkingen van het Mahābhārata-epos in een gebied waar de vernacularisatie haar intrede deed.