Heet kan fijn zijn”: Een zoektocht naar het heetste klimaat op Aarde aan de hand van reconstructies van de ruimtelijke distributie van atmosferische temperatuur en vochtigheidsgraad gedurende het Fanerozoïcum (FWOAL1052)

De uitstoot van koolstofdioxide zorgt voor een snelle opwarming van
de Aarde. Desalniettemin is er geen goed begrip van de
atmosferische manifestatie van het warmst mogelijke klimaat. Het
geologische verleden laat zien hoe gevoelig het Aardse klimaat is
voor een hoge concentratie van koolstofdioxide in de atmosfeer
(pCO2). Het is echter duidelijk dat het Cenozoïcum – de meest
bestudeerde tijdsperiode voor klimaatonderzoek – niet het warmste
klimaatsysteem heeft meegemaakt. Om het “Hete limiet” te
bestuderen – in het verleden en in een mogelijke toekomst –
reconstrueert dit project de warmste klimaten van het Fanerozoïcum.
Met dit doel worden de isotoop composities van pedogene siderieten
van over de hele wereld geanalyseerd met de nieuwste technieken:
metingen van de “clumped” en zuurstof isotoopcompositie (∆47 and
δ18O) en de drievoudige isotoop-compositie (∆'17O and δ'18O) van
siderites, respectievelijk aan de VUB en de Universiteit van New
Mexico. Deze siderieten vormden in de bodems van vochtige
overstromingsvlaktes die grote oppervlaktes bedekten tijdens de
warmste periodes van de Aarde. Deze isotoopsignalen in siderite
verschaffen een meting van de temperatuur en de vochtigheidsgraad
van de atmosfeer ten tijde van formatie. Deze parameters
documenteren fundamentele eigenschappen van het Aardse
klimaatsysteem, illustreren hoe een hete wereld aanvoelt, en
documenteren hoe het leven op Aarde aangetast kan worden.

Trefwoorden:Paleoklimaat reconstructie, Samengeklonterde isotopen, Sideriet concreties

Disciplines:Geochemie niet elders geclassificeerd, Geologie niet elders geclassificeerd, Paleoklimatologie, Stratigrafie