De rol van het ruimtelijk geheugen in stedelijke wederopbouwplanning na een ramp. De case Ieper.

Bij stedelijke wederopbouwplanning na een ramp, wordt onder druk van het snelle herstel van ruimte, het heersende discours en de organisatie een monomane strategie naar voor geschoven, vaak gebaseerd op hetzelfde model in vier fasen (noodtoestand – restauratie – wederopbouw – herdenking). Verwoeste steden worden daarbij geconfronteerd met een nieuwe functie: ze worden een herinneringslandschap, vertaald in bestaand erfgoed in de vorm van gedenktekens, monumenten en begraafplaatsen. Zo krijgt herinneren een dubbele functie: de stad wordt heropgebouwd vanuit de herinnering, maar dient ook om te herdenken. De ruimte voor herdenking dreigt de herinnering aan plekken, gebaseerd op levensechte ervaringen van de bevolking, te verdringen. Precies in dergelijke (vaak historisch betekenisvolle) stedelijke gebieden dreigen wederopbouwprojecten het verstoorde dagelijks leven nog verder te ontwrichten. In dit project wordt de relatie tussen plekken en herinneringengeanalyseerd in wederopbouwprojecten na een ramp met Ieper als pilootstudie. Vooreerst worden de geaccepteerde narratieven onderzocht middels een ruimtelijke vraagstelling van hoe de wederopbouw het herstelproces van de Ieperlingen heeft beïnvloed en hoe dit doorwerkt tot op vandaag. Vervolgens wil dit project de ruimtelijke configuratie doorgronden van de interactie tussen plekken en herinneringen en welke positie dit inneemt binnen de wederopbouw met als doel een draagvlak te creëren voor hedendaagse wederopbouwstrategieën.