Adellijk zelfbeeld en ruimte in de Habsburgse Lage Landen. Het adellijke landschap heruitgevonden.

Het project bestudeert de ruimtelijke omgeving van de adellijke residentie buiten de stad in de Habsburgse Zuidelijke Nederlanden (1482-1712) en gebruikt daarbij inzichten en methoden uit landschapsarchitectuur, –geschiedenis, –schilderkunst en cartografie (Historic GIS, digitale technieken voor landschapsvisualisatie en –modellering). De omgeving van de landelijke adellijke woonst (“kasteel”) is enerzijds gebouwd: ze omvat alle onderdelen van de residentie, zoals de functionele bouwwerken noodzakelijk voor de adellijke levenswijze, evenals de secundaire residenties zoals jachtpaviljoenen, de residentie van de weduwe, en de huizen van “plaisantie” verbonden met de tuinen en parken. Anderzijds is deze omgeving een goed geordend en bewust ontworpen landschap dat vanaf de zestiende eeuw strak geometrische elementen zoals dreven omvat. Deze zijn even belangrijk als de architecturale elementen – torens, ophaalbruggen – als expressiemiddel voor de adellijke status. Het onderzoek doelt op de studie van twee aspecten. Ten eerste, op schaal van de bebouwde omgeving, zullen de verschillende componenten die deel uitmaken van de adellijke residentie onderzocht worden: tuinen, gebouwen en het landschap. Ten tweede zullen de ruimtelijke strategieën die werden toegepast tussen deze verschillende onderdelen en de verschillende ensembles worden geïdentificeerd. Het goed geordende landschap is bijgevolg essentieel voor de uitdrukking van het zelfbeeld van de vroegmoderne adel, hun “vivre noblement”. De impact hiervan is tot op vandaag merkbaar in het landschap. Er zullen vier hoofd casestudies worden onderzocht: Heverlee, Chimay en Solre-le-Château. Gebruikmakende van de inzichten en methodes die eerder werden aangehaald zullen deze geordende landschappen worden gereconstrueerd.