Binnenlandse adoptie als Vlaams jeugdhulpinstrument

Sommige kinderen in Vlaanderen groeien op in residentiële instellingen of pleegzorg in het kader van jeugdhulp, terwijl ze geen haalbaar vooruitzicht hebben om bij hun biologische ouders terug te keren. Terwijl het Vlaamse jeugdhulpsysteem (en de regelgeving inzake mensenrechten) de tijdelijke aard van de uithuisplaatsingen handhaaft, zou binnenlandse adoptie deze kinderen een permanente oplossing kunnen bieden. Toch bestaat daar in België geen specifiek regelgevend kader voor. Het jeugdhulprecht en het adoptierecht zijn onafhankelijk van elkaar geëvolueerd en geregeld op respectievelijk het Gemeenschapsniveau en het federaal niveau. In Vlaanderen worden bijgevolg binnenlandse adoptie en jeugdhulp behandeld als twee verschillende trajecten met uiteenlopende doelstellingen en werkwijzen. Maar is hun volledige scheiding nog houdbaar op juridisch niveau en wenselijk op praktisch niveau? Zie niet, kan het federale instrument van binnenlandse adoptie dan als jeugdhulpinstrument dienen? Welke juridische problemen vloeien hieruit voort? De antwoorden zijn niet pasklaar te vinden in de huidige stand van de literatuur en de rechtspraktijk. Het doel van dit onderzoek is bijgevolg het gebruik van binnenlandse adoptie als een mogelijk middel ter verbetering van het Vlaamse jeugdbeschermingssysteem te analyseren, te verduidelijken en in vraag te stellen.