De schrijver als vertaler en de vertaler als schrijver: de vervlechting van twee literaire schrijfprocessen in het werk van Georges-Arthur Goldschmidt en Peter Handke.

Het uitgangspunt van dit proefschrift is de unieke, symbiotische verhouding tussen Peter Handke, de Nobelprijswinnaar Literatuur van 2019, en Georges-Arthur Goldschmidt – twee schrijver-vertalers uit verschillende Europese tradities die door een hechte vriendschap en nauwe samenwerking met elkaar verbonden zijn en elkaars werk hebben vertaald. Concreet wordt in dit proefschrift bestudeerd hoe Handke Goldschmidts romans Le miroir quotidien (1981) en La forêt interrompue (1991) naar het Duits heeft vertaald, en hoe hij in die vertalingen omgaat met de Holocaust-analogieën uit de bronteksten. Het eerste deel van de dissertatie richt zich op Handkes schrijf- en vertaalpoëtica en op de vertaaltraditie van Walter Benjamin, waartoe zowel Goldschmidt als Handke behoren. Het tweede deel bestaat uit een detailanalyse van Handkes Goldschmidt-vertalingen op paratekstueel niveau en op tekstueel niveau (narratologisch, talig-stilistisch en thematisch). De corpusanalyse toont aan dat Handkes vertalingen een postuur van meester-leerling laten zien en dat ze gericht zijn op de poëtische functie van de taal (Jakobson).