De studie van de neurale code in het visueel systeem door middel van een combinatie van electrofysiologie bij menselijke en niet-menselijke primaten en diepe neurale netwerken.

 De complexe visuele wereld wordt neuraal gecodeerd in reeksen van hiërarchisch georganiseerde activiteitspatronen binnen de ventrale visuele hersenschors. Onderzoek naar de manier waarop neuronen deze informatie representeren en welke stimulus kenmerken ze precies coderen is gelimiteerd door een relatief beperkte keuze van stimuli om de neurale selectiviteit te meten. De selectie van de beelden om neurale stimulus preferenties te onderzoeken werd steevast geïnspireerd door statistische beschrijving van natuurlijke stimuli of de intuïtie van de onderzoeker met betrekking tot de onderliggende representaties. Ondanks de recente vooruitgang in dit domein is het nog steeds onduidelijk of specifieke stimulus kenmerken simpel beschreven kunnen worden door de traditionele stimulus klassen. Wat is de structuur van de visuele wereld die bepalend is voor het drijven van neurale activiteit? Kreiman en collega’s gebruikten recentelijk een generatieve netwerk en algoritmes waarbij de neuronen hun voorkeur voor stimuluskenmerken zelf bepaalden. Hier zal ik gebruik maken van dezelfde strategie en generatieve netwerken combineren met neurofysiologische afleidingen in de ventrale stroom van mensen en apen, en diepe convolutionele neurale netwerken. We zullen in de unieke positie verkeren om principes van codering te onderzoeken en te vergelijken tussen neuronen van verschillende diersoorten en computationele modellen, en hoe dat deze stimulusvoorkeuren veranderen doorheen het visueel systeem