Dosis-responseffect van digitaal vervaardigde voetorthesen op de biomechanica van de voet en het onderste lidmaat van patiënten met patellofemorale pijn

Patellofemorale pijn (PFP) is een veelvoorkomende klacht in de algemene bevolking (23%) en de incidentie is zelf nog hoger bij sporters (tot 35% bij elite-wielrennen). De oorzaak van deze pathologie wordt beschreven als een 'complex samenspel tussen verschillende anatomische, biomechanische, psychologische, sociale en gedragsinvloeden'. Een recent artikel vatte de biomechanische factoren samen die zouden kunnen leiden tot een verhoogde patellofemorale gewrichtsbelasting en vermoedelijk tot patellofemorale pijn. Naast een aantal proximale deficieten (bijv. afwijkende romp- en heupkinematica, verminderde quadricepsfunctie), bleek tevens een afwijkende voetmechanica een potentiële bijdragende factor te zijn in deze problematiek (bv. subtalaire gewrichtspronatie gekoppeld aan een toegenomen interne rotatie van de tibia. Recente evidentie uit de literatuur suggereert dat voetorthesen een therapeutische meerwaarde kunnen bieden bij deze problematiek, niettemin, deze studies tonen tot op heden slechts suboptimale resultaten waardoor verder onderzoek noodzakelijk is. Redenen voor deze suboptimale resultaten werden gelinkt aan verschillende factoren. Ten eerste werd er bij de tot dusver uitgevoerde onderzoeken geen rekening gehouden met de aanwezigheid van subgroepen in deze patiëntenpopulatie. Zo zijn er steeds meer aanwijzingen dat in sommige patiënten zogenaamde proximale deficieten domineren en in andere patiënten de distale deficieten domineren. Ten tweede is de distale component (voet- en enkelbiomechanica) voornamelijk bestudeerd gebruikmakend van zogenaamde ‘1 segment voetmodellen’. Deze modellen geven helaas geen nauwkeurig beeld van de voetbiomechanica en het gebruik van recent ontwikkelde zogenaamde multi-segmentale voetmodellen (kinematische en kinetische) zou deze beperkingen kunnen omzeilen. Ten slotte blijkt uit de kritische beoordeling van de toegepaste zooltherapie uit vorige studies, dat adequate dosis-respons modellering ontbreekt, dit onder andere door het feit dat er geen passende digitale ontwerp- en fabricageprocessen werden gebruikt. Het huidige doctoraatsproject zal de bovengenoemde tekortkomingen trachten aan te pakken door in eerste instantie verschillende methodologische ontwikkelingen na te streven met betrekking tot digitale zoolvervaardiging. In een tweede fase zal een RCT uitgevoerd worden waarin de invloed van digitaal vervaardigde zolen zal bestudeerd worden bij patienten met patellofemorale klachten waarbij voornamelijk distale dysfuncties in de kinetische keten voorkomen.