Moving through Trauma: Opposing effects of childhood adversity and physical activity on psychological and biological processes for the development of psychopathology in young adults

Adolescentie en jongvolwassenheid is een periode van intense biologische, psychologische en sociale veranderingen. Het is ook een periode waarin individuen het meest kwetsbaar zijn voor het ontwikkelen van psychiatrische klachten en aandoeningen. In deze doctoraatsthesis bestuderen we een belangrijke risicofactor en een belangrijke veerkrachtsfactor voor de ontwikkeling van psychopathologie, met name trauma in de kindertijd en fysieke activiteit en sport. We bestuderen hun effecten op twee potentiële onderliggende processen, respectievelijk zelfbeeld en instabiliteit in zelfbeeld, een psychologische factor, en patroonseparatie of geheugendiscriminatie in de hippocampus, een biologische factor.

Onze resultaten toonden aan dat trauma in de kindertijd, psychopathologie en zelfbeeld gelinkt zijn met elkaar. Jongvolwassenen die trauma in de kindertijd hebben meegemaakt, hebben een lager globaal zelfbeeld en hogere zelfbeeldinstabiliteit. Deze zijn minder vatbaar voor verandering wanneer psychiatrische symptomen stijgen of dalen. De klinische implicatie hiervan is dat om zelfbeeld(instabiliteit) in deze individuen te verbeteren, er meer specifieke behandelingen noodzakelijk zijn bovenop het reduceren van psychiatrische symptomen. Verder vonden we kleine effecten van fysieke activiteit op zelfbeeld in het dagelijks leven. Alhoewel deze effecten klein zijn, kunnen ze cumulatief zijn over de tijd. Bovendien is het gevoel ergens bij te horen sterk geassocieerd met zelfbeeld in het moment. Dit opent mogelijkheden voor gerichte interventie.

We toonden aan dat het effect van sport op patroonseparatie in de hippocampus gevoelig is voor vele biologische invloeden, specifiek neuroplastische, anti-inflammatoire en hormonale mechanismes. Desalniettemin konden we geen effect van sport of psychiatrische symptomen demonstreren op hippocampale patroonseparatie of geheugendiscriminatie in onze groep van adolescenten en jongvolwassenen. Verder onderzoek zou de geheugendiscriminatietaak verder kunnen optimaliseren en samenhang brengen in de heterogeniteit van analytische mogelijkheden in het onderzoek naar patroonseparatie. Bovendien zouden klinische verbanden van dit neurocomputationeel process duidelijker bevestigd moeten worden. Nieuwe technieken in neurowetenschap kunnen het veld van patroonseparatie bevorderen.