Mijn betere zelf: het gebruik van blootstelling in virtual reality bij sociaal angstige adolscenten

Virtual Reality Exposure Therapy (VRET) is een effectieve behandeling voor angststoornissen en de effecten ervan generaliseren naar de echte wereld. De meeste angststoornissen ontwikkelen zich tijdens de adolescentie en VRET heeft een hoog potentieel in deze groep vanwege de speelse elementen en het toegankelijke karakter. Onderzoek naar VRET bij jonge adolescenten is echter schaars. Vooral in de groep met de laagste beginleeftijd, sociaal angstige adolescenten, zou VR een belangrijk hulpmiddel kunnen zijn om bij te dragen aan verbetering van de behandeling op deze kwetsbare leeftijd. Naast de schaarste in onderzoek naar VRET bij adolescenten, is aangenomen dat de effecten van VRET worden aangedreven door dezelfde onderliggende cognitieve en emotionele mechanismen als blootstelling in vivo. Dit kan echter in twijfel worden getrokken gezien het heersende theoretische model van exposure-therapie. Tot nu toe ontbreekt onderzoek dat systematisch de mechanismen van VRET onderzoekt. Aangezien deelnemers aan VRET alleen virtueel worden geconfronteerd met hun angsten, en dus blootstelling niet echt is, kunnen sommige angstige verwachtingen niet worden ontkracht, wat suggereert dat er andere mechanismen bij VRET betrokken zijn. Daarom is het doel van dit onderzoeksvoorstel om (1) de effectiviteit van VRET bij sociaal angstige adolescenten te onderzoeken, evenals (2) de mechanismen die betrokken zijn bij VRET. Voortbouwend op de dominante modellen van exposure-therapie, zullen we ons concentreren op de volgende mechanismen: verwachtingsbreuk, emotionele verwerking en een aanvankelijke toename van zelfeffectiviteit als potentiële bemiddelaar. Er zal worden onderzocht of deze mechanismen op een gelijkaardige manier bijdragen aan de effecten van VRET en blootstelling in vivo.