Voet-inversie en -eversie bewegingen bij de stand- en zwaaifase; enkele vergelijkend-anatomische en functioneel-morfologische aspecten (R-3500)

In het onderbeen van de opossum Didelphis marsupialis, verwijdt het spatium interosseum cruris tussen tibia en fibula zich tijdens de standfase, door externe rotaties van deze beenderen, gekoppeld aan extreme inversie van de voet, tot het einde van push-off. Hoewel tot voor kort ontkend bij buideldieren, onderstreept hun sterke ligamentum astragalocalcaneum interosseum het belang van onze waarnemingen. Vanaf het begin van de zweeffase toont de opossumvoet eversie, samen met interne rotaties van fibula en tibia bij de zwaaifase van het been, zoals blijkt uit vernauwen van het spatium interosseum cruris bij de buidelrat. De precieze ligging van m. interosseus cruris bij Didelphis ursina Shaw, suggereert mogelijke spieractiviteit bij deze herpositionering van de voet, voor en tijdens touch-down. Bij de mens toont de voet op het einde van de standfase bij push-off een bescheiden inversie, die zich kan versterken naar extreme inversie van de voet. Dan zijn, in de enkel, de gewrichtsspleet van het Chopart-gewricht en de sinus tarsi breder op routine radiografie. Normaal beperkt ons ligamentum talocalcaneum interosseum die verbreding. Maar zelfs bij normaal lopen, kan de voet na de zwaaifase neerkomen in inversie, en een zogeheten inversie trauma riskeren - de meest voorkomende enkelblessure. Proactief trainen van bijvoorbeeld peroneus spieren, evertors van de voet, kan dergelijke trauma's voorkomen, zoals al duidelijk werd na een pilootstudie bij turners. Extrapolatie van deze methoden naar bijvoorbeeld vroeg gediagnostiseerde neuropathieën, impliceert dus mogelijkheden deze spieren te trainen, en beginnende Multiple Sclerose patiënten te beschermen tegen bijvoorbeeld struikelen en vallen.

Trefwoorden:ANATOMIE (VERGELIJKEND)

Disciplines:Basiswetenschappen, Klinische wetenschappen, Paramedische wetenschappen, Translationele wetenschappen