Prothetiek van het Antropoceen

Voor veel bouwprojecten is uitgraven amputatie. De hele biosfeer van gesteente tot vogel wordt verwijderd om een gebouw te plaatsen. Vooral nu begint het amputeren van zoveel van het natuurlijke ecosysteem een diepgaande negatieve invloed te hebben op de ecologische stabiliteit. Met voortdurende beraadslagingen op wereldwijde fora zoals COP26, het WEF en andere wereldwijde conferenties, spookt er een spook door het comfort van het moderne leven: Our Materials. Wat voor zin hebben uitdrukkingen als 'Beter terug bouwen' als onze materiële erfenis dezelfde wereldwijd homogene koolstofintensieve materialen blijft die we sinds de wereldoorlogen hebben gebruikt? Tot de afgelopen decennia kon een architect weinig doen om zich te bevrijden van het zorgvuldig opgebouwde naoorlogse materialenpalet van staal, beton, kunststof en glas. Maar tegenwoordig heeft de groeiende belangstelling voor de volkstaalbeweging alternatieve benaderingen voor dit probleem geboden. Duizenden jaren van menselijk erfgoed herbergen een overvloed aan lokaal geproduceerde materialen, productie- en constructietechnieken met veel lagere ecologische voetafdrukken en veel meer respect voor het erfgoed van inheemse volkeren. Afgezien van geprivilegieerde klanten, lijkt de toepassing van de volkstaal echter financieel uitgesloten voor de lokale ambachtsman, die gebonden blijft aan de wereldwijde economische kooi van niet-duurzame naoorlogse materialen, met als gevolg kilometerslange favela's en tentensteden gebouwd van beton, staal, glas en kunststof. Deze omstandigheden zijn niet alleen verschrikkelijk voor de menselijke bloei, ze neigen ook naar niet-duurzame houtkap en afvoer van giftig materiaal, samen met 'kankerzones' waar ze worden geproduceerd, waardoor het lokale ecosysteem en de menselijke bewoners worden bedreigd. Met de groeiende mogelijkheden in de biowetenschap, benadrukt door de bestrijding van de Covid-19-pandemie, opent zich een nieuw front voor materiaalwetenschap dat veelbelovend is bij het corrigeren van deze omstandigheden en het uitbreiden van de toegang tot het Vernacular-palet voor de gemiddelde bouwer en vakman. Dit doctoraat stelt zich de vraag: kan architectuur een regeneratieve prothese zijn? Dat wil zeggen, kan het in deze uitgegraven gebieden als een levend lid van het ecosysteem op een regeneratieve manier opereren?