Naar herstelgerichte scholen in Vlaanderen? Een blik op de evolutie in de praktijk

Dit artikel schetst de context van dit themanummer rond herstelgericht werken in scholen. In 2016 voerde de KU Leuven een verkennend onderzoek uit getiteld ‘Verrekijker’, naar de raakvlakken tussen herstelrecht in de strafrechtelijke sector enerzijds, en de domeinen van samenlevingsopbouw, socio-educatieve vorming en onderwijs anderzijds (Deboeck e.a. 2017). We hebben daartoe literatuur doorgenomen alsook actoren uit beleid en praktijk bevraagd. We doen hier verslag van enkele resultaten van dit onderzoek betreffende de schoolcontext. Herstelgericht werken op school kent sinds eind jaren ’90 een stijgende ontwikkeling zowel internationaal (McCold & Wachtel 2003, Morrison & Vaandering 2012) als in Vlaanderen (Declerck e.a. 2002, Vettenburg & Burssens 2008). Waar scholen in eerste instantie in hun tucht- en sanctiebeleid veelal kiezen voor een bestraffende aanpak, botst men op de grenzen ervan en gaat men op zoek naar een meer inclusieve en constructieve aanpak. Herstelgericht werken kan dan naar voren komen als een manier om de relatie tussen de leerling en de schoolomgeving te bewerkstelligen. Een leerling kan immers pas komen tot leren wanneer hij/zij zich goed voelt in de school. Dit artikel geeft weer welke ontwikkelingen zich hebben voorgedaan in Vlaanderen sinds eind jaren ’90.

Jaar van publicatie:2017

Toegankelijkheid:Closed