De rol van veroudering bij longtransplantatie

Longtransplantatie (LTx) is de enige behandeling voor eindstadium longfalen, maar donortekorten blijven bestaan. Ondanks gunstige resultaten met donoren ≥ 70 jaar, blijft de internationale limiet op 65 jaar. Om deze grens te verhogen, moeten we het verschil begrijpen tussen kalender en biologische leeftijd. Senescentie, gekenmerkt door permanent celcyclusarrest, speelt een cruciale rol bij veroudering. Senescente cellen zijn weerstandig tegen apoptose waardoor ze ophopen en pro-inflammatoire cytokinen uitscheiden en zo leiden tot veroudering. Hoewel senolytische therapieën veelbelovende resultaten vertonen, blijft de rol van senescente cellen in LTx onbestudeerd. Onze hypothese is dat senescentie een cruciale rol speelt in LTx waardoor een behandeling tegen senescente cellen, de uitkomst kan verbeteren. Ten eerste zullen we senescentie-merkers (telomeerlengte, senescentie-geassocieerd β-galactosidase, p16INK4a, p21Cip1 en mitochondriaal DNA) beoordelen in longbiopsies van donoren van verschillende leeftijden die getransplanteerd werden. Verder zullen we met endobronchiale biopsies de evolutie van senescentie bij ontvangers opvolgen. Daarnaast zullen we de impact van senescentie op LTx en vice versa evalueren in een rat LTx model. Tot slot zullen we tijdens ex-vivo longperfusie met CRISPR-Cas9 senescentie-gerelateerde genen in de long moduleren. Met ouder wordende donoren, kunnen therapieën gericht op senescentie de donorpool vergroten en de uitkomst na LTx verbeteren.