In kaart brengen van klinisch relevante resistentie tegen coreceptor antagonisten bij HIV-1 non-B subtypes.

HIV-1 maakt gebruik van 2 receptoren om zijn doelwitcellen binnen te dringen: de primaire receptor CD4 en een coreceptor, meestal CCR5 en/of CXCR4. In 2007 werd de coreceptor antagonist maraviroc goedgekeurd voor de behandeling van HIV-1 patiënten. Ook tegen deze inhibitor kan resistentie ontwikkeld worden. Bovendien kunnen natuurlijke resistente varianten aanwezig zijn, waarbij reeds lage concentraties tot therapiefalen kunnen leiden. Dit genoodzaakt de ontwikkeling van nieuwe en gevoelige testen voor coreceptor gebruik, niet alleen voor het bepalen van resistentie bij falen maar ook voor het bepalen van coreceptor gebruik bij aanvang van therapie met maraviroc. Genotypische resistentietesten zijn reeds een integraal deel geworden van de follow-up van patiënten die falen met de huidige regimes. De eerste studies tonen aan dat genotypische testen ook voor coreceptor bepaling een goed alternatief ziijn. De interpretatie van deze laatste testen wordt echter bemoeilijkt doordat de genetische determinanten in de zeer variabele HIV-1 envelop liggen. De laatste jaren is al volop geïnvesteerd in de ontwikkeling van modellen om subtype B V3-sequenties te interpreteren naar coreceptor gebruik aangezien dit het meest voorkomende subtype is in het Westen. Deze modellen vertonen vaak een veel lagere sensitiviteit en specificiteit door HIV-1 niet-B subtypes, die wereldwijs meer dan 90% en in België meer dan 50% van de HIV-1 infecties uitmaken. Er is eveneens weinig gekend over het verloop van de prevalentie van X4- en R5X4-virussen bij therapie-naïeve en -ervaren patiënten geïnfecteerd met andere subtypes en dit zal in deze studie verder onderzocht worden.

Trefwoorden:HIV, Coreceptor, Genotype, Resistance

Disciplines:Laboratoriumgeneeskunde, Diagnostiek, Medicinale producten, Maatschappelijke gezondheidszorg, Gezondheidswetenschappen, Publieke medische diensten