Waarom herstel niet tot kerntaken behoort. Bedenkingen bij Walgraves rechtsonbehagen

Korte inhoud:Het lezen van Walgrave is een plezier. Zonder hem (en natuurlijk ook de mensen achter voorliggend tijdschrift) zat de discussie over het herstelrecht helemaal in Angelsaksische handen en we weten allemaal hoe beperkt de anderstalige literatuurlijst is van deze auteurs en hoe belangrijk ze hun eigen argumentatieve traditie vinden. Dat wil niet zeggen dat men door Walgrave te lezen toegang krijgt tot andere herstelrechtelijke protagonisten. Walgrave heeft een eigen loopbaan en achtergrond, een eigen kijk op de wereld en een heel aparte, hem eigen drive. Hij is een hersteldenker met een status aparte. Bij Walgrave heb ik steeds de indruk dat kennis van zijn achtergrond heel belangrijk is. De schrijver Walgrave brengt in zijn werk heel veel samen, tot en met zijn geloof in participatieve democratie en zijn geloof in citizenship, onze hoedanigheid als deel van een polis met rechten en verantwoordelijkheden. In het verleden heb ik samen met en zonder collega-vriend Serge Gutwirth wat speldenprikken gegeven richting herstelrecht en richting Walgrave (Gutwirth & De Hert 2001; 2002). Vandaag, na de lectuur van zijn samenvatting Een maximalistische visie op het herstelrecht, zie ik mij verplicht mezelf te herhalen. Walgraves huidige denken is overduidelijk gerijpt, maar mijn onbehagen bij zijn rechtsonbehagen en zijn verhaspeling van traditionele onderscheiden blijft

Jaar van publicatie:2009

Trefwoorden:criminal law

Reviewstatus:Peerreview