Vrouwen en de arctische regio: Een kritische analyse van literatuure over de arctische regio door vrouwelijke auteurs (1880 - heden)

De noordelijke regio’s zijn het doel van zowel fysieke als krediet via verkenningen en symbolische begrotingskredieten gevraagd literaire teksten die niet vertrouwd te vertalen in vertrouwde termen.De impuls om deze regio’s hun middelen en mijn is duurzame en blijvende, en de wens om narrate voor anderen die ervaring is even sterk.Zoals het Noordpoolgebied verkenningen zelf, de Noordelijke IJszee literatuur wordt gedomineerd door mannen, in termen van schrijvers en hoofdrolspelers.Zij hebben de visie van het noordpoolgebied als een regio die lege, gevaarlijk voor uitingen van heroïsche mannelijkheid, het concurrentievermogen en de grens ervaring.Dit is het beeld van het Noordpoolgebied die tot op heden voortduurt. Een centrale hypothese van dit onderzoeksproject is dat mannen van oudsher beschouwd als het Noordpoolgebied geografie, voor vrouwen is meer van een landschap en dit is duidelijk terug te vinden in zowel de taal en de beelden van hun verhalen.Voor mannen, in het Noordpoolgebied doorgaans over een winterharde avontuur en over de nationale bevoegdheid.Het is beschouwd als een nieuw, wildernis te veroverden de antithesis thuis- en beschaving, een battleground voor de strijd van de mens tegen een ruimte voor wetenschappelijk onderzoek, voor het in kaart brengen van nieuwe handelsroutes, en het vinden van nieuwe middelen.In vroege exploratie literatuur door mannen, het Noordpoolgebied is afgeschilderd als „volstrekt desolate”, „nietigverklaring van elk element van hopefulness in haar omgeving”, als een „arctische afval”.Verhalen van vrouwen daarentegen afwijken van de „man tegen aard” verhaal en perceiving een andere manier om het milieu en het landschap in het Noordpoolgebied.Hoewel deze teksten ook uitdagingen en gevaren ervan weer te geven, meer aandacht voor de wijze waarop deze persoonlijke ontwikkeling te bevorderen.